„Proza w słupkach”

Przybieram pozycję do koloru i do pary

z moimi lękiem i wstrętem

do wyboru

wypełniam się gorączką, obłędem, zmęczeniem

złe mija, kiedy zadowalam się odroczeniem wyroku śmierci

merdającego ogona

udaję, że do świtu zostało nam całe długie życie

moje i jego

oblizała się i beknęła

leżał na wpół zjedzony

był wspaniałym kochankiem

przepraszam!

no przepraszam!

przecież porcja była wielka

ale było pyszne

wrócę

kiedy zgłodnieję

tęsknię do wszystkiego,

co minęło, co przeszłe

bo już nie wróci

dopiero teraz jestem gotowa

żeby to przeżyć

nie przebierając w uczuciach

biorąc jak leci

na pewno się przyda

a dziś znowu spotkało mnie coś

co zrozumiem kiedyś

za późno

przeceniłam swój spust

i dodałam za dużo życia

do życia

obolała obiecuję

że nigdy więcej

byle tak w sercu nie mdliło

niech tylko minie

będę grzeczna

i wierna

chropowaty tynk, po którym przesuwam dłonią, kiedy idę nocą wzdłuż kamienic

nie było żadnego istotnego powodu, by go opuszczać,

żadnego poza wstydem

rano zacznę tęsknić

i za nim, i za kimś, kogo wydobył ze środka jego język

za kimś straconym

kim już nie jestem

robię ostrożny krok do przodu

chcę powiedzieć: przykro mi, ale wzruszają się jedynie moje ramiona

emocje są za gorące, by o nich mówić.

obracam je w ustach

studzę

a potem już chłodne, nie dotykają nikogo

w ogóle ich nie poznaję

przestaję mówić z pretensją, w ogóle przestaję mówić

ręce zwisają bezwładnie

patrzę na nas

rozmazane plamy czerni

wszystkie drogi tutaj pokazują, że nie ma wszystko jedno

nie istnieje, nie ma takiego kierunkowskazu

do wszystko jedno

nie jest mi wszystko jedno

kogo kochasz, ani gdzie spędzasz noc

czy piszesz do mnie, czy do kogoś innego

kto śpi z tobą w moim łóżku

wszystko, co się Tobie zdarza, zajmuje miejsce między nami

obojętność jest zawsze lękiem

Nie pamiętam jego twarzy, bo kiedy przed nią stałam, widziałam jedynie swoją twarz.

Nie pamiętam ciała, bo odbijało się nim moje ciało.

- Masz dużo mięśni - uśmiechnął się - i założył koszulę, jakby chciał coś ukryć.

Niepotrzebnie, bo to nie on, a ja byłam bez zasłony.

Łagodził moje rozdrażenienie, a moja skóra stawała się nieprzeorana doświadczeniem.

Może udałoby się spędzić z nim noc i cieszyć się, że dopiero rano stanie się moim złym duchem, że dopiero rano zostanę odprawiona…

Chciałam zabrać go do domu, ale przestraszyłam się spodziewanej dociekliwości, która nigdy nie jest dobra. Chciałam go sobie wziąć, ale bałam się tak po prostu brać, bo to wolno jedynie mojej matce. Do niej należą ociekające seksem gesty. Jej posłańcy nachodzą mnie we śnie i pilnują bym nikogo nie zaprosiła do łóżka wąskiego jak dziecięcy tapczan.

No i między nami był ten żółty kwiatek, ten pod ochroną, którego nie powinien był zrywać.

nie będzie mnie w poniedziałek…

muszę zapisać w kalendarzu, bo zapomnę i przyjdę

z nawyku

może wcale nie z nawyku

przyjdę, bo nie chcę przyjąć do wiadomości, że ciebie nie będzie

przyjdę i będę waliła w drzwi

lepiej naprawdę zapiszę, że ciebie nie będzie

wyjść ze struchlenia i czujności,

przestać być lisicą, co gronostajem leży na barkach mężczyzny

na niby dba o jego ciepło i swoją przyszłość bezpieczną

nieskalaną żywotnością

składającą wciąż i wciąż hołd

instynktowi samozachowawczemu

i być naiwniakiem

co kocha każdy odruch żywy

nawet gdy nabierany

i nabijany w butelkę

tysiąc

milion

miliard

razy

na całym świecie

przez wyznanie miłości

kilka scen z życia

przechadza się dumnie

głosząc

że nie ma nic do ukrycia

nikt po nie

nie sięga

nikt ich nie chce

bo nikogo nie łechce

mieć u boku kogoś

tak

jaskrawie

fałszywego